نوآوری در صنعت پتروشیمی: سرمایه گذاری بلند مدت

نوآوری در طول سالیان بسیار طولانی به عنوان اساس رشد و سوددهی برای شرکت­ های پتروشیمی و شرط لازم برای کارکرد در دراز مدت بوده است. با این وجود، «قابل مبادله نمودن[1]» بخشی از صنعت، برخی از شرکت­ها و اعتماد سرمایه­ گذاران بر نوآوری را تضعیف کرده است و در­نتیجه این شرکت­­ها اغلب قادر به تشخیص پیوند میان هزینه ­های تحقیق و توسعه و بازدهی نهایی نیستند. این مقاله نگاهی نو درمورد اطلاعات مربوط به نوآوری ارائه می­دهد تا نشان دهد، درحالیکه بسیاری از نوآوری ­های صنعت پتروشیمی به طور مستمر نتیجه­ بخش هستند، در نتایج پروژه­ های نوآوری تفاوت­ های اصلی وجود دارند. همچنین مقاله حاضر نشان می­دهد که یک نوآوری و استراتژی معین و دقیق و افزایش توانایی شناخت از بازار، می­تواند نگرانی­ های شرکت­ ها و سرمایه­ گذارن درمورد بازدهی را کاهش دهد.

درآمدی بر بازده نوآوری

واضح است که کارکرد نوآوری دارای تنوع بسیار زیادی بوده و شرکت ­­ها درباره عوامل موفقیت تامل بسیاری کرده­ اند. عواملی که به استراتژی (کدام طرح­ های کلان برای ما مناسب هستند؟)، مسائل مالی (آیا باید هزینه بیشتری صرف کنیم؟)، مسائل سازمانی (چگونه تحقیق و توسعه خود را سازمان­دهی کرده­ایم؟)، و توانایی­ هایی مانند سطح فناوری و شناخت از بازار که شرکت آن­ها را به ­کار می­گیرند، مربوط می­ شوند.

ما معتقدیم که شناخت دقیق وقتی حاصل می­شود که به کارکرد نوآوری، با تمرکز بر­روی این توانایی­ ها، توجه گردد. برای آنکه بتوانیم این مسئله را به ­طور واضح تعریف کنیم، یک ماتریکس ساده­ای را به منظور طبقه­ بندی نوآوری ایجاد کرده ­ایم، ما این کار را باتوجه به سطح شناخت شرکت مورد­نظر از بازار و فناوری در زمان تولید محصول انجام دادیم (شکل شماره 1).

ما از این چارچوب به منظور طبقه ­بندی پروژه ­ها استفاده می­کنیم و دراین فرایند سه عامل را، که مولفه ­های اصلی عملکرد نوآوری شرکت ­های پتروشیمی محسوب می­شوند، درنظر می­گیریم: مدت زمان تجاری­ سازی یک محصول، میزان موفقیت پورتفولیوی نوآوری، و سوددهی مالی محصولات جدید. اطلاعات مربوط به نوآوری در پتروشیمی را از سه منبع اصلی جمع­ آوری نمودیم.

بررسی محصولات اصلی پتروشیمی

ما 35 نوآوری مرتبط با صنعت پتروشیمی را انتخاب نمودیم که در بازار به خوبی نهادینه می­شوند، فروش بسیار زیادی دارند، و توسط تولیدکنندگان به عنوان نوآوری­ های سودده محسوب می­گردند. سپس با بیش از 50 صنایع شرکت­ کننده مصاحبه کرده و فرآیند­های تجاری درمورد این نوآوری­ های پتروشیمی را بررسی کردیم تا بتوانیم زمان تجاری ­سازی آن­ها را تعیین کنیم. از هیچ­گونه داده­ ساخت یک شرکت در فرآیند جمع­ آوری داده ­های این پروژه استفاده نشده است.

مصاحبه با پیشگامان تحقیق و توسعه (R&D)

ما با 20 نفر از ده شرکت اصلی پتروشیمی ایالات متحده آمریکا که در حوزه­ تحقیق و توسعه پیشگام هستند، مصاحبه کردیم. این مصاحبه­ ها با توجه به تجربه شرکت­ ها در سرمایه­ گذاری بر­روی نوآوری ­ها و با کمک شورای تحقیق و توسعه پتروشیمی انجام شدند. این شرکت ­­­ها دارای مجموعه وسیعی از فرآورده­ ها و محصولات ویژه­ ای هستند و نقش مهمی را درمورد تلاش صنایع درارتباط­ با نوآوری، ایفا می­کنند.

ما با این اشخاص سه مولفه مربوط به سرمایه ­گذاری برروی نوآوری را مورد بررسی قرار دادیم: مدت زمان ورود به بازار، نرخ بازده داخلی (IRR)[2]، و میزان ناکارآمدی پروژه­ های پتروشیمی مبتنی بر نوآوری

  متا آنالیز داده ­های اینوماتیکسمک­ کنزی

داده­های[3] 118 واحد تجاری شرکت­های پتروشیمی با فروش بیش از دو میلیارد دلار در سال را بررسی کردیم تا بتوانیم نرخ بازده داخلی آن­ها را در پروژه­ های مبتنی بر نوآوری تعیین کنیم.

با تشخیص این نکته که رویکرد و روش­ شناسی به کار رفته به طور اجتناب­ناپذیری دارای محدودیت­هایی است، معتقدیم که این رویکرد و روش­ شناسی شناخت صحیح و وسیعی از چشم­ انداز  نوآوری در پتروشیمی و سوددهی نوآوری در پتروشیمی ارائه می­دهند.

مدت زمان تجاری­ سازی و میزان موفقیت

همانطور که قبلا اشاره شد، مدت­ زمان تجاری ­سازی و میزان موفقیت، دو مولفه­ از سه مولفه اصلی موفقیت نوآوری به شمار می­ آیند. ما مدت زمان تجاری­ سازی را اینگونه تعریف کردیم: مدت زمان سپری شده بین آغاز پروژه اصلی و زمانی که فروش سالانه پروژه برابر است با کل سرمایه­ گذاری برروی تحقیق و توسعه پروژه. میزان موفقیت را نیز چنین تعریف کردیم: بخشی از پروژه ­ها در یک کوادرانت مشخص که سوددهی مثبت مبتنی بر ارزش فعلی خالص (NPV) را با استفاده از هزینه سرمایه­ ی نوآور، ایحاد می­کنند (بدون تعدیل ریسک). مدت زمان تجاری­ سازی را با استفاده از داده­های 35 محصول و با شناخت به دست آمده از مصاحبه­ هایی که با پیشگامان تحقیق و توسعه انجام دادیم، تعیین نمودیم؛ میزان موفقیت را نیز براساس مصاحبه­ ها تعیین کردیم.

یافته­ های ما در تمامی چهار سلول این ماتریکس بیانگراین نکته است که در میزان موفقیت میان طبقه ­بندی ­ها تفاوت معناداری بوده و در مدت زمان لازم برای         تجاری ­سازی تفاوت ­های اساسی وجود دارد (حداقل از 2 تا حداکثر 9 سال) (شکل شماره 2). مدت زمان تجاری­سازی به­ طور مساوی میان فاز تحقیق و توسعه (که از آغاز پروژه تا تولید محصول است) و فاز معرفی بازار (که از تولید محصول تا دستیابی به فروش سالانه برابر با کل سرمایه­ گذاری تحقیق و توسعه است) تقسیم می­شود. با این وجود، باز هم شاهد تفاوت اساسی میان محصولات هستیم. همچنین باید به این نکته توجه کنیم که میزان موفقیت ذکر شده در شکل، ارزش­ های نوعی را بیان می­کند؛ شرکت­های خارج از محدوده تحقیق را شناسایی کردیم که در هر کوادرانتنمره­های بالاتر و پایین­ تری را ثبت کردند.

مدت زمان تجاری­ سازی و میزان موفقیت را می­توانیم از طربق هر یک از سلول های فوق بررسی کنیم: 

شناخت زیاد از بازار، شناخت زیاد از فناوری

شناخت بازار و فناوری منجر به تجاری­سازی سریع (دو تا پنج سال) و میزان موفقیت بالا (40 تا 50 درصد) می­گردد. این امر فضای مناسبی را به وجود می­ آورد تا در راستای اهداف تحقیق و توسعه و تیمتجاری­سازی شرکت­ها تلاش کرد. به طور معمول محصولات این سلول، شکل توسعه یافته­محصولات موجود هستند که نیازهای یک بازار شناخته­ شده و هزینه ­های توسعه را برطرف می­کنند.

شناخت کم از بازار، شناخت زیاد از فناوری

شناخت کم از بازار مدت زمان تجاری­سازی را افزایش (دو تا هفت سال) می­دهد و به طور معمول منجر به میزان موفقیت پایین می­شود (30 تا 40 درصد). این نوع پروژه­ها اغلب از دیدگاه فنی، نسبتا کوچک هستند و فناوری را از یک بازار به بازار مجاور، همراه با اصلاح بسیار کم، انتقال می­دهند.

علاوه براین، متاسفانه شناخت بازارهای جدیدحتی بازارهای مجاور  برای شرکت­های پتروشیمی دشوار است. ورود به یک بازار جدید همواره از آنچه که انتظار می­رود، مستلزم مدت زمان طولانی بوده و همچنین میزان موفقیت را کاهش می­دهد.

شناخت زیاد از بازار، شناخت کم از فناوری

شناخت کم از فناوری به­طور قابل­ ملاحظه­ ای مدت زمان تجاری­سازی را افزایش می­دهد (6 تا 15 سال). سرمایه­ گذاری برروی  فناوری در پروژه­ های این چنینی به­ طور نسبی بالا است. جالب است بدانیم که بخش قابل توجهی از این سرمایه­ گذاری به منظور اجرای آزمون و فرآیند تشخیص صلاحیت استفاده می­شود، زیرا شرکت­ها درمورد حفظ اعتبار خود در بازارهای موجود بسیار دقیق و محتاطانه عمل می­کنند. در اینجا میزان موفقیت با میزان شناخت بالا از بازار و شناخت پایین از فناوری برابر است. بدین­گونه که به دلیل ریسک بالای توسعه­ ی فناوری­ های جدید این میزان موفقیت 30 تا 40 درصد است.

شناخت کم از بازار، شناخت کم از فناوری

نوع نوآوری سطح بالایی از ریسک را ایجاد می­کند. در اینجا شاهد طولانی­ترین مدت ز­مان تجاری­سازی (8 تا 19 سال) و کمترین میزان موفقیت (15 تا 20 درصد) هستیم. شرکت­ها با مسائل دشواری هم درمورد شناخت بازارهای جدید و هم درمورد شناخت فناوری­ های جدید روبه ­رو می­شوند، که این بازارها و فناوری­ ها شکل توسعه­ یافته­ بازارها و فناوری­ های موجود نیستند. به نظر می­رسد که بخش وسیعی از مدت زمان در این طبقه­ بندی ناشی از توسعه­ فناوری باشد، درحالیکه عامل اصلی میزان موفقیت پایین، عدم شناخت نیازهای بازار است (به ­ویژه، توسعه­ فناوری که فاقد معنا و مفهوم از دیدگاه تجاری است.). با­توجه به تجربه ما، عامل اصلی این نوع «بازار ناهماهنگ»، عدم وجود شرایط و زمینه ­های مناسب است: شرکت­های پتروشیمی تمایل دارند که براساس سیگنال­ هایی در بازارهای جدید، که مشابه سیگنال­های بازارهای موجود است، عمل کنند. با این وجود، شرکت­های پتروشیمی بدون شناخت مناسب از شرایط و زمینه ­­های بازار، محصولاتی را تولید می­کنند که به ­طور کامل نیازهای آن­ها را برطرف می­کنند، اما در برطرف کردن نیازهای دیگر مشتریان ناکام هستند.

 

Commoditization [1]: تبدیل یا تغییر قراردادهای مالی غیر نقدینه به طوری که منجر به تقویت تجارت و در نتیجه افزایش قابلیت نقد­شوندگی کالاها در بازار شود

[2]- نرخ بازده داخلی برابر است با هزینه سرمایه که در آن ارزش فعلی خالص صفر درصد است.

[3]- داده­ها بین سال­های 2010-2006 جمع­ آوری شددند.