ارزیابی آسیب پذیری خشکسالی شهری – چارچوبی برای ادغام شاخص اجتماعی – اقتصادی، فیزیکی و سیاسی در تحلیل سهم آسیب پذیری - قسمت سوم

5. نتایج و بحث و بررسی

تا سال 2016 ، منطقه BTH در برابر خشکسالی شدید آسیب پذیر بود (جدول 3). هفت شهر ، یعنی تیانجین، شیجیاژ وانگ،تنگشان،هاندان، چنگده، ژانگجیاکوو کانگژو در برابر خشکسالی شهری بسیار آسیب پذیر بودند. شش شهر باقیمانده مانند پکن بسیار آسیب پذیر بودند. تیانجین بالاترین میزان UDV (0.925) را داشت که مطابق با رشد سریع اقتصادی و گسترش جمعیت است.لانفانگ کمترین میزان UDV (0.729) را دارد. شناخت ویژگی فضا-زمانی UDV اساس کاهش آسیب پذیری و خطر است. تجزیه و تحلیل سهم به درک ما از کاهش UDV کمک کرده است.

5.1. تجزیه و تحلیل مکانی و زمانی

5.1.1. تنوع موقتی آسیب پذیری خشکسالی در 13 شهر

روند 13 شهر از سال 1990 تا 2016 در شکل 3 نشان داده شده است و میزان رشد آسیب پذیری در هر سال نسبت به سال گذشته در شکل 4 محاسبه شده است. UDV روند صعودی آشکاری را در کل 13 شهر نشان داد (شکل 3). شکل 4 توضیح مفصلی را در مورد این روند ارائه می دهد. در مورد پکن ، تیانجین ، شیجیاژوانگ و تنگشان روند آسیب پذیری در سطح نسبتاً پایدار باقی مانده است. دامنه نوسانات برای شهرهای باقیمانده روند بیشتری دارد. در لانگفانگ ، UDV در سالهای 1994 ، 1995 ، 1998 ، 2000 ، 2003 ، 2006 ، 2013 و 2014 کاهش یافته است. UDV هندان به شدت در سال 1991 با کاهش تقریباً 51.4 درصد کاهش یافت. هندان روند نزولی را در سالهای 1995 ، 2000 و 2016 نشان داد. نتایج نشانگر ویژگی های ناپایداری UDV بود که یک چالش مهم برای تصمیم گیرندگان است.

جدول 3. آسیب پذیری خشکسالی شهری (UDV)   13 شهر در سال 2016

5.1.2. توزیع مکانی آسیب پذیری خشکسالی در منطقه BTH

نقشه های نرخ رشد (سمت چپ) و نقشه های توزیع مکانی (سمت راست ) UDV در فواصل پنج ساله منطقه BTH ایجاد شد (شکل 5). از سال 1990–1996، ژانکیاگو و هنگشو بیشترین نرخ رشد را داشته اند. از سال 2001–2006 نرخ رشد ژانگجیاکو و منطقه جنوبی بیشترین بود. از سال 2001–2006، منطقه شمالی دارای رشد کلی زیادی بود. از سال 2006–2010، ژانگجیاک بالاترین میزان رشد را داشته است. از سال ، 2010–2016 کانگزو بالاترین نرخ رشد را داشته است. از نقشه های نرخ رشد می توان مشاهده کرد که نرخ رشد ناحیه مرکزی BTH کم است ، در حالی که مناطق اطراف آن دارای نرخ رشد بالایی هستند. این نرخ همچنین روند انتقال آسیب پذیری بالا از بخش مرکزی (پکن ، لانگ فنگ و بائودینگ) در سال 1996 تا شهرهای اطراف در سال 2016 است . ما این ویژگی را مشاهده کردیم که UDV از منطقه مرکزی پخش شده و به محیط اطراف آن منتقل می شود.

شکل 3. نمودار روند آسیب پذیری خشکسالی برای 13 شهر از 1990 تا 2016.

شکل 4. نرخ رشد UDV در 13 شهر.از 1990 تا 2016.

شکل 5. نرخ رشد UDV (چپ) و نقشه های توزیع مکانی (راست) منطقه BTH.

5.2تجزیه و تحلیل سهم

5.2.1. تجزیه و تحلیل سهم سه پارامتر

بر اساس درک UDV مناطق BTH ، ما درصد سهم پارامترهای فیزیکی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی در UDV هر شهر را محاسبه کردیم. نتایج در شکل 6 نشان داده شده است. برای کلیه شهرها ، پارامترهای فیزیکی و اقتصادی-اجتماعی عامل اصلی UDV در منطقه BTH بود. دو پارامتر تقریباً 80٪ از UDV را در بیشتر شهرها به خود اختصاص داده اند. نسبت پارامترهای اقتصادی و اجتماعی UDV در طی دوره 2006-2002 برای ده شهر از پارامترهای فیزیکی فراتر رفت (شکل 7). اعتقاد بر این است که نتیجه پیشرفت و رشد سریع اقتصادی که از سال 2000 آغاز شد، منجر به افزایش تقاضای آب شد. از سال 2000 ، چین نسبت به ایالات متحده به نرخ بالایی از رشد کل بهره وری (TFP) رسیده است. نرخ بالای رشد TFP همیشه یک عامل اصلی نرخ رشد سریع اقتصادی چین است (کوپر ، 2014). در عین حال ، زیرساخت های ناقص و توسعه شهری کنترل نشده دلایل اصلی نسبت بالای پارامترهای فیزیکی UDV  محسوب می شوند. در ده شهر ، از جمله پکن و تیانجین ، پارامترهای اقتصادی- اجتماعی بیشترین کمک را به UDV می کنند. آنها با گسترش جمعیت و رشد سریع اقتصادی پیشرفت کرده اند که هر دو باعث تقاضای زیاد آب شده اند. سهم پارامترهای اقتصادی - اجتماعی در کویینهانگدائو بیشترین میزان است. سهم اقتصادی و اجتماعی ژانگجیاکو در UDV   37.2٪است که كمترین آن در بین 13 شهر است. این مسئله به دلیل مسئولیت سنگین ژانگجیاکو در مورد حفاظت زیست محیطی در پکن است. در مقابل ، پارامترهای فیزیکی سه شهر (ژانگجیاکو ، هنگشویی ،  لانگفنگ ) بیشترین کمک را به UDV می کنند. این نشان می دهد که زیرساخت های آب در این سه شهر ناقص هستند. از نظر پارامترهای فیزیکی UDV ، ژانگجیاکو بالاترین و قینهوانگدو کمترین بوده است.

5.2.2. تجزیه و تحلیل سهم ده شاخص

سهم شاخص ها در UDV برای هر شهر در شکل 8 نشان داده شده است. از آنجا که چندین شاخص وجود دارد ، این مطالعه به تجزیه و تحلیل سه شاخص برتر از 13 شهر برای تجزیه و تحلیل سهم شاخص پرداخته است. سه شاخص برتر برای هر شهر از لحاظ جزئیات با یکدیگر متفاوت هستند. برای همه شهرها ، هزینه بودجه عمومی بیشترین کمک را به UDV کرده است. در تیانجین و چنگد ، تولید ناخالص داخلی و طول خطوط لوله آبرسانی به ترتیب دومین و سومین مشارکت کننده بزرگ هستند. به طور مشابه ، دومین و سومین مشارکت کننده بزرگ در شیجیاژوانگ ، ژانگجیاکو طول لوله های آبرسانی و تولید ناخالص داخلی هستند. اطلاعات واضح تر برای هر شهر در شکل 9 نشان داده شده است.

5.2.2.1. هزینه بودجه عمومی

 هزینه بودجه عمومی یک عامل مهم بود که بیشترین کمک را به UDV در همه شهرها کرد. در هشت شهر ، نسبت هزینه بودجه عمومی به UDV بالاتر از 20 درصد بود. سهم هزینه های بودجه عمومی در کانگزو با 23.0٪ بیشترین میزان بود. مخارج بودجه عمومی ژانگجیاکو که به UDV کمک کرده بود به دلیل بیش از 666 کیلومتر مربع منطقه جنگلی کمترین (17.9٪) بود. به احتمال زیاد دولت به دلیل عملکرد خود به عنوان یک مانع زیست محیطی برای پکن ، محیط زیست محیطی ژانگجیاکو را در مقایسه با مناطق دیگر در نظر گرفته است. به همین ترتیب ، منطقه BTH ، به عنوان حلقه اقتصادی سرمایه ، توسط دولت نیز مورد حمایت قرار گرفته است. با این حال ، سهم هزینه بودجه عمومی که از UDV افزایش یافته است ، کاهش نمی یابد. این امر حاکی از محدود بودن دولت از نظر دقت و صحت بود. طبق روش ها و ابعاد آماری چین ، هزینه های بودجه عمومی شامل خدمات عمومی ، آموزش ، علوم ، فناوری ، فرهنگ ، ورزش ، رسانه ، تأمین اجتماعی ، اشتغال ، مراقبت های بهداشتی ، حمل و نقل و غیره می باشد. بنابراین ، مخارج دولت به طور قابل توجهی با توسعه اقتصادی و زیرساخت ها ارتباط دارد که این نیز مربوط به ظرفیت تطبیقی شهرها در هنگام فاجعه خشکسالی است. با این وجود ، هزینه‌های اندکی به طور مستقیم با فاجعه خشکسالی شهری، از جمله سیستم های آبرسانی شهری و آبیاری سبز در ارتباط است. بدون یک سیاست خشکسالی ملی هماهنگ، ملل به خشکسالی در یک حالت واکنشی و مدیریت بحران واکنش نشان می دهند که نابهنگام ، دارای هماهنگی ضعیف و ناکارآمد شناخته می شود (سیواکومار و همکاران ، 2014).

5.2.2.2. تولید ناخالص داخلی

 توسعه سریع اقتصادی می تواند باعث آسیب به محیط زیست و افزایش تقاضای آب شود. از شاخص مشارکت می توان دریافت که تولید ناخالص داخلی در 11 شهر (همه به جز زینگتایی و هنگشوی) GDP یکی از سه شاخص اول است. تیانجین بیشترین سهم (16.0٪) را به خود اختصاص داده است ، پس از آن چنگد (15.1٪) ، تنگشان (14.9٪) و لانگفانگ (14.6٪) قرار دارند. تولید ناخالص داخلی تیانجین از 117 میلیون دلار در سال 1978 به 26 بیلیون دلار در سال 2017 با میانگین رشد سالانه 11.1٪ از نظر قیمت های قابل مقایسه (دفتر آمار تیانجین) افزایش یافته است.  طبق اعلام دفتر ملی آمار چین ، تیانجین در سال 2014 1.16٪ از زغال سنگ چین ، 3.12٪ از نفت خام و 1.47٪ برق در سال 2014 را مصرف کرده است (چی ، دای ، گنگ ، و شی ، 2018). بنابراین ، قابل درک است که سهم تولید ناخالص داخلی تیانجین بسیار بیشتر از سایر شهرها است. در مقابل ، زینگتایی کمترین نسبت تولید ناخالص داخلی UDV  (11.5 %)را نشان می دهد و پس از آن هنگشو (11.6 %)  قرار دارد که در ارتباط با اقتصاد توسعه نیافته بود.

شکل 6. سهم پارامترهای فیزیکی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی در آسیب پذیری خشکسالی شهری.

5.2.2.3. تعداد دانش آموزانی که در مؤسسات عادی آموزش عالی ثبت نام کرده اند.

شهرهایی که در آن تعداد دانش آموزان ثبت نام شده در موسسات آموزش عالی یکی از عوامل غالب UDV هستند عبارتند از قینهوانگدو، باودینگ، کانگژو،خینگتای،هنگشویی و هاندان . کانگژو بیشترین سهم را داشته و 17.1 درصد از آن را به خود اختصاص داده است.

شکل 7. روند رشد پارامترهای فیزیکی ، اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی در پکن (چپ) و تیانجین (راست)

هنگشویی و قینهوانگدو هر دو 15.1 درصد را به خود اختصاص داده اند. کمترین سهم شاخص در UDV در لانگفانگ (8.5٪) و پس از آن پکن (9.4٪) است. قابل درک است که میزان آموزش عالی به معنای کاهش و آمادگی جدی در برابر خطرات خشکسالی از طریق کانال های مستقیم و غیرمستقیم است (هافمن و متاتراک ، 2017 ؛ شارما ، پاتواردان ، و پات ، 2013). بدیهی است ، آموزش عالی و رسمی نشانگر افزایش نوآوری و تمایل فن آوری برای آماده سازی در برابر حوادث است (هافمن و موتارارک ، 2017 ؛ متاتراک و لوتز ، 2014). از نتایج تجزیه و تحلیل ، شهرهایی از قبیل کانگژو ، هنگشوی و قینهوانگدو باید به شدت توسعه آموزش را ارتقا دهند.

شکل 8. سهم شاخص ها در خشکسالی شهری.

شکل 9. سه مشارکت کننده برتر UDV در 13 شهر.

5.2.2.4. طول خطوط لوله آبرسانی و تعداد تختخوابها در مراکز درمانی

 طول خطوط لوله آبرسانی و تعداد تختخوابها در مراکز درمانی نیز از شاخص های اساسی است. با توجه به موارد پیشین ، شهرهای شیجیاژوانگ ، ژانگجیاکو و تیانجین به شدت تحت تأثیر قرار گرفته اند. در مورد اخیر ، هنگشویی ، هندان و کانگژو به طور چشمگیری تحت تأثیر قرار گرفتند. برخلاف سه شاخص قبلی که مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند ، این دو شاخص به طور مستقیم با UDV مرتبط هستند. طول خط لوله آبرسانی یک عامل مهم در پوشش سیستم آبرسانی شهری و یک عامل تعیین کننده در سازگاری زیرساخت های شهری در هنگام بروز یک فاجعه خشکسالی است. تعداد تختخوابها در مراکز بهداشتی و درمانی به طور مستقیم با قابلیت دسترسی به امدادگران و ظرفیت انطباق پس از فاجعه مرتبط است. خشکسالی می تواند تأثیرات سلامتی بسیار چشمگیری بر جمعیت پریشان داشته باشد. علاوه بر کاهش کمیت و کیفیت آب قابل شرب، خشکسالی می تواند اثرات منفی بر کیفیت هوا در اثر تعلیق ذرات طولانی در هوا داشته باشد. می تواند معابر برونشی را تشدید کند ، بیماری های ناشی از وکتور برن و غیره را گسترش دهد (مک کان ، مور ، و واکر ، 2011).

6. نتیجه گیری

به دلیل عدم وجود مطالعات آسیب پذیری خشکسالی در سطح شهری ، این مطالعه با توجه به سهم پارامترهای فیزیکی ، اجتماعی و اقتصادی و سیاسی ، UDV را در منطقه BTH ارزیابی و تحلیل کرده است. شاخص ها و چارچوب برای سیستم های شهری مناسب هستند که به منظور ترسیم UDV قابل توجه هستند. علاوه بر این ، تجزیه و تحلیل سهم از لایه پارامتر و لایه شاخص برای بررسی عوامل مؤثر و تعامل UDV کمک کننده است. این یافته ها نشان داد که منطقه BTH در سطح بالایی از آسیب پذیری خشکسالی قرار دارد. UDV 13 شهر در منطقه BTH از سال 1990 تا 2016 افزایش یافته است. در سال 2016 ، همه شهرها در وضعیت بسیار آسیب پذیر قرار داشتند ، در نتیجه شهرهایی مانند تیانجین بسیار آسیب پذیر هستند. علاوه بر این ، نتیجه گرفتیم که باید مسئولیت بیشتری در برابر آسیب پذیری خشکسالی بالا به عوامل اجتماعی و اقتصادی نسبت داده شود. توسعه اقتصادی و افزایش جمعیت باعث افزایش چشمگیر فشار شهری در هنگام وقوع یک فاجعه خشکسالی می شود. توسعه سریع اقتصادی با زیرساختهای فیزیکی ناکافی و سیاستهای هدفمند همراه است که به آسیب پذیری بالاتر شهری کمک می کند. از طریق تجزیه و تحلیل سهم خاص از لایه شاخص ، مشاهده کردیم که شاخص هایی که به طور چشمگیری در UDV نقش دارند ، به ترتیب نزولی توسط تعداد شهرها تحت تأثیر قرار می گیرند: هزینه های بودجه عمومی ، تولید ناخالص داخلی ، تعداد دانش آموزانی که در موسسات عادی آموزش عالی ثبت نام کرده اند. ، طول خطوط لوله آبرسانی ، تعداد تختخوابها در مراکز درمانی و سرانه درآمد یکبار مصرف. به طور استثنایی ، هزینه های بودجه عمومی در درجه اول در همه شهرها قرار دارد. به عنوان نمونه تیانجین را در نظر گرفتیم ، چند مورد خاص در تیانجین دلایل عمده بالاترین میزان UDV بود. این امر حاکی از آن است که دولت باید حوادث خشکسالی را با دقت در نظر بگیرد و سیاست های هدف بیشتری را اتخاذ کند. این مطالعه به تحلیل UDV منطقه BTH و عوامل تأثیرگذار آن پرداخته است. براساس نتایج ، مکانیسم تعامل شهرها در منطقه BTH با توجه به سیستماتیک بودن شهرها باید در مطالعات آینده مورد بررسی قرار گیرد.