ظرفیت های بالای کارخانه اغلب نیازمند صرفه جویی به مقیاس در تولید فرآروده های پتروشیمی است؛ ماهیت پیچیده تجهیزات و فرآیندهای مورد استفاده؛ درجه بالای فرآیندهای خودکار؛ مقادیر بسیار زیاد تجهیزات مورد نیاز؛ نیازمندی های فناوری (و منسوخ شدن سریع فناوری های مورد استفاده) و استهلاک کارخانه ها.
شدت سرمایه (یا منابع مالی به کار گرفته شده به ازای هر کارگر) شاخص خوبی برای کفایت تشکیل سرمایه است. تغییرات در تشکیل سرمایه و رشد اشتغال در عاملی نشان داده می شود که اقتصاددانان آن را «دارایی سرمایه» می نامند. یعنی مقدار متوسط ذخیره سرمایه که برای هر یک از کارگران در دسترس است.
افزایش سطوح سرمایه ای که به ازای هر کارگر به کار گرفته می شود (که تعمیق سرمایه نیز نامیده می شود) یکی از موضوعاتی است که از دیرباز تاکنون به عنوان یکی از عوامل کلیدی بهبود بهره وری از آن یاد می شود و حاکی از این است که کارگرانی که به آخرین فناوری های نوآورانه تجهیز شده اند خود یکی از اجزای جدید سرمایه هستند.
افزایش بهره وری نیز به نوبه خود افزایش نرخ دستمزد واقعی کارگران را به همراه دارد. از سوی دیگر، کاهش مکان های دارایی سرمایه باعث می شود که نیروی کار در یک عدم مزیت نسبی قرار گیرد. در میان صنایع تولیدی، پتروشیمی پس از پالایش نفت از نظر سرمایه به کار گرفته شده به ازای هر کارگر در جایگاه دوم قرار دارد.
سرمایه گذاری در کالاهای سرمایه ای
سرمایه گذاری در کالاهای سرمایه ای –سرمایه گذاری در کارخانه ها و تجهیزات جدید (P&E)، که به آن مخارج سرمایه ای نیز گفته می شود- از دو عامل اصلی تشکیل شده است: ساختارها (به عنوان مثال ساختمان ها) و تجهیزات.
گروه تجهیزات ابتدائا از تجهیزات فرآیند سنتی مانند ساختن محصولات فلزی (کشتی های فشار، تانک های ذخیره، مبدل های حرارتی، لوله و غیره) ؛ ماشین آلات عمومی صنعتی (انواع پمپ، کمپرسور و غیره)؛ تبدیل الکتریکی، توزیع و لوازم صنعتی و سایر ماشین آلات تخصصی صنعتی تشکیل شده است.
بخش عمده ای از مخارج تجهیزات در صنعت پتروشیمی مربوط به ابزارها، رایانه ها و فناوری های خودکار مرتبط (یا پردازش اطلاعات) است. تا حد بسیار زیادی ساختارها در صنعت پتروشیمی فرآیندهای شیمیایی را از اساس مورد حمایت قرار می دهد، و تجهیزات فرآیندی را نیز حفظ می کند.
سرمایه گذاری در ساختارها اکثرا مربوط به ساختمان های صنعتی و ساختارهای مرتبط است (لنگرگاه های بارگیری، پایانه ها و غیره)، اما شامل هزینه های اندکی برای ساخت دفاتر نیز می شود. از این دو مورد، مسلما تجهیزات برای رشد بالقوه بلندمدت در بخش تولید رد صنعت پتروشیمی بسیار مهم تر است. این به این دلیل است که تجهیزات به طور مستقیم در فرآیند تولید به کار گرفته می شوند.
صنعت پتروشیمی به طور پیوسته همواره یکی از بزرگترین سرمایه گذاران در کارخانه ها و تجهیزات جدید در بخش خصوصی ایالات متحده آمریکا بوده است. در بخش مهمی از دوره پس از جنگ جهانی دوم، سرمایه گذاری واقعی (به این مفهوم که تاثیر تورم از آن حذف شده است) در ساختارها (یا کارخانه ها) و تجهیزات توسط صنعت پتروشیمی هم تراز کل فعالیت های سرمایه گذاری در ایالات متحده آمریکا بوده است. به طور کلی همانطور که در نمودار 1 مشاهده می کنید میزان سرمایه گذاری در طول دوره های توسعه صنعت افزایش و در طول دوره های رکود اقتصادی کاهش یافته است.
در برخی از شرکت ها تفاوت هایی در مخارج سرمایه ای مربوط به کارخانه ها و تجهیزات وجود دارد که این بر اساس تمرکز اصلی کسب و کار آنها تعیین می شود. به صورت نرمال، شرکت های پتروشیمی اصلی معمولا بیشترین سهم فروش خود را به سرمایه گذاری در ساختار اختصاص می دهند.
مواد شیمیایی تخصصی و پس از آن گازهای صنعتی به عنوان سرمایه برترین بخش ها شناخته شده اند. شرکت های پتروشیمی که کالاهای مصرفی تولید می کنند که در آنها عملیات گروهی بیشتر متداول است سهم کمی از فروش خود را به سرمایه گذاری ساختاری اختصاص می دهند.
سود و سایر عوامل تعیین کننده سرمایه گذاری
حاشیه سود (و سود عملیاتی) و نرخ های بهره برداری از ظرفیت متغیرهای اصلی تعیین کننده برای سرمایه گذاری در کارخانه ها و تجهیزات هستند. تعدادی از عوامل اندازه و ترکیب سرمایه گذاری در کارخانه ها و تجهیزات جدید را تعیین می کنند. تعیین کننده های اصلی که سطح مخارج سرمایه ای را تحت تاثیر قرار می دهند شامل سودهای پس از مالیات، چرخه تجاری، انتظارات تجاری بلندمدت، سیاست های مالیاتی، هزینه مالیات، بار مالیاتی، عرضه اعتبارات و مخارج دستکاری شده است.
سال های دهه 1990 دوره رشد مداوم و کند شرکت های فعال در صنعت پتروشیمی بود. در اوایل دهه 2000، شرکت های پتروشیمی ضربه سنگینی خوردند، زیرا میزان بهره برداری از ظرفیت به شدت کاهش یافت، قیمت انرژی و سایر مواد اولیه به شدت افزایش یافت، قیمت های واقعی نیز دچار سقوط شدند، بازارهای نهایی دچار رکود شدند و مازاد عرضه نیز به وجود آمد؛ همه این عوامل دست به دست هم دادند تا سود شرکت های پتروشیمی به طور چشمگیری کاهش یابد.
از حدود سال 2010 صنعت پتروشیمی آمریکا با موج جدیدی از رشد مواجه شد، که بخش عمده ای از آن به دلیل توسعه اکتشاف گاز شیل بود، و همین امر باعث شد که آمریکا تبدیل به کشوری جذاب برای تولیدکنندگان محصولات پتروشیمی شود. صنعت پتروشیمی می تواند یک صنعت بسیار پر نوسان، از نظر حاشیه سود در نظر گرفته شود، اگرچه به طور کلی این صنعت با افزایش سود خود مواجه شده است.
نرخ بهره برداری از ظرفیت
نرخ بهره برداری از ظرفیت (با نرخ عملیاتی) نسبت ذخیره سرمایه را که توسط یک صنعت (یا یک کشور) در تولید کالاها به کار گرفته شده است را محاسبه می کند. نرخ بهره برداری از ظرفیت همراه با چرخه های تجاری افزایش و کاهش می یابد. به طور تاریخی، یک رابطه بین نرخ بهره برداری از ظرفیت و شاخص قیمت تولید کننده وجود دارد. بورد فدرال رزرو (FRB) یک رقمی را به عنوان نرخ بهره برداری از ظرفیت در صنعت پتروشیمی منتشر می کند (NAICS 325).
نرخ بهره برداری از ظرفیت برای کل صنعت پتروشیمی در دهه اخیر در نمودار 2 به تصویر کشیده شده است. همانطور که در این نمودار مشاهده می کنید نوسان این نرخ بین 74 درصد و 85 درصد بسیار معمولی است، اما متوسط نرخ (برای کل مواد شیمیایی) در طول دهه گذشته به دلیل رکود و ایجاد ظرفیت های جدید 73 درصد بوده است.
